Casa Pinus

Το project αφορά στην ανακατασκευή μιας υπάρχουσας διώροφης μονοκατοικίας με σοφίτα στο προάστιο της Πυλαίας στην Θεσσαλονίκη.

Στόχο του ανασχεδιασμού αποτέλεσε η κάλυψη των αναγκών του κατοίκου στο σήμερα. Σαν αποτέλεσμα η συνθετική διάσταση της αναδιάρθρωσης του κτιρίου περιστράφηκε γύρω από τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας της κατοίκησης.

Η υφιστάμενη κατοικία αφορούσε ένα κτίριο της δεκαετίας του 1970, το οποίο ήταν σχεδιασμένο και κατασκευασμένο βάσει των αναγκών των κατοίκων και των αρχιτεκτονικών επιρροών της εποχής και του τόπου,διακατέχοντας μια αίγλη που διέκρινε τα εξοχικά κτίρια εκείνης της περιόδου. Το κτίριο, τοποθετημένο στο ψηλότερο σημείο ενός επικλινούς πευκοδάσους, έμοιαζε να κρύβεται, ενώ όταν αποκαλυπτόταν στον περαστικό-παρατηρητή,μετέδιδε μια ατμόσφαιρα που τον ταξίδευε στο παρελθόν.Η μορφολογία του κτίσματος απαντούσε στις ανάγκες της κατοίκησης του τότε, η οποία χαρακτηριζόταν από εσωστρέφεια, και η οποία ερμηνευόταν από μια «εστία» που αποτελούσε σημείο αναφοράς για τον κάτοικο, και γύρω από την οποία διαρθρωνόταν όλη η καθημερινότητα του. Η «εστία» αυτή πολλές φορές είχε υλική υπόσταση υπό την μορφή ενός χώρου, ενώ άλλες νοητή, υπό την έννοια της εσωστρέφειας και της προστασίας .

Τον σύγχρονο άνθρωπο και κατ’ επέκταση την σύγχρονη κατοίκηση, χαρακτηρίζει η εξωστρέφεια και η απουσία κάθε είδους πυρήνα. Με βάση αυτό, η δομή του κτιρίου αναδιαμορφώθηκε στοχεύοντας στην εξωστρέφεια. Η εξωστρέφεια, αφορά μια στροφή από το εσωτερικό, προς τον περιβάλλοντα χώρο και την 360-μοιρών θέα εξωτερικά,που προσφέρει η προνομιακή θέση του υπάρχοντος κτίσματος. Η δομή του κτιρίου αναδιαμορφώθηκε κρατώντας μόνο την ένταση στην οριζόντια κατεύθυνσή που κυριαρχούσε και στο υφιστάμενο κτίριο ,ενώ έγινε και μερική κατεδάφιση του ορόφου.

Σαν αποτέλεσμα, η κατοικία πλέον αποτελείται από δύο γραμμικά πρίσματα και ένα τρίτο κάθετο, τα οποία χαρακτηρίζει η διαφάνεια και η διαμπερότητα. Τα καδραρίσματα των όψεων και η επανάληψη των οριζόντιων εντάσεων δημιουργεί ένα ομοιόμορφο αποτέλεσμα στις τέσσερις όψεις. Εξαϋλώνοντας κάθε είδους οπτικό όριο με τον περιβάλλοντα χώρο, ο κάτοικος νιώθει πως η κατοικία γίνεται ένα με το φυσικό περιβάλλον και πως είναι μέρος του τοπίου ,πως υπήρχε πάντα σε αυτό το σημείο.

Οι τρεις όγκοι διαφοροποιούνται τόσο λειτουργικά όσο και στην υλικότητα τους. Οι λεπτομέρειες του ξύλου που χρησιμοποιήθηκαν, οι οποίες αναφορά είχαν στην έντονη παρουσία του ξύλου στο προυπάρχον κτίσμα, σκοπό είχαν την εναρμόνιση του κτιρίου με το παρελθόν του και με το περιβάλλον.